Bugün 01.03.2007

Fotoğrafı web sitelerinin birinden aldım. Ama nereden olduğunu hatırlamıyorum. Wallpaperla ilgili bir siteydi... Neyse bilgisayarımın duvar kağıdı şimdi bu fotoğraf...

Aslında yazmak istediğim çok şey var ama nedense iş yazmaya gelince bir tembellik çöküyor üzerime...
Uzun bir dönemdir çok mutsuzum. Bir zamanlar haftanın 7 günü dışarılarda gezen, görmedik film bırakmayan bendeniz bugünlerde evden ve hatta yataktan dışarıya çıkmak bile istemiyor...Tabi ki zor bir dönem bu... İşle ilgili düşüncelerimi netleştirmek istiyorum, güzel ve yeni bir başlangıç yapmak istiyorum, üretken ve verimli olmak tek amacım...bu işle ilgili düşüncem..Gelelim dostluklara...
Dostluklar. İşte en zorlandığım konu burası...Dostlarımı çok iyi anlıyorum, onların bana anlatmak istediklerini de anlıyorum, ancak buradaki sorun anlatmak istediklerinin yanlış olduğunu düşündüğüm zaman bu düşüncemi onlara ifade edemem. Garip gelecek belki size ama gerçektende böyle... Bugüne kadar hemen hemen tüm arkadaşlarıma beni eleştirme rahatlığını verdim. Düşünsenize istediğiniz her şeyi karşınızdaki insana söyleyebiliyorsunuz ve karşınızdaki bundan en ufak bir rahatsızlık duymuyor, ayrıca tüm dostlarıma benimle dalga geçmeleri ve benim takıntılarıma gülmeleri için fırsat tanıdım ve onlar tüm bunları yaparken ben tek bir kelime bile söylemedim. Şimdi bunları yazıya aktarınca tabiki mükemmel değilim demek istiyorum. İnsan olduğum için tabiki kırılıyorum, bu yüzden üzüntülerimi konuşmama kararı alarak gösteriyorum. Ama buda olmuyor... Beceremiyorum ben... Konuşmadan duramıyorum. Sevdiğim insanlar beni ne kadar kırsa da üzse de olmuyor. Tepkimi dile getiremiyorum. Affetmek, unutmak hiç olmamış gibi davranmak gibi bir özelliğim var. Bunu hep yapıyorum...Bugünlerde de bunun çelişkisini yaşıyorum, yapma, etme izin verme... Kullandığım kelimeler bunlar... ama içimdeki Arzuya sürekli yeniliyorum. Bana verilen özellikleri değiştiremiyorum ne yazık ki...Bu konuya da burada nokta koyuyorum...
Gelelim hayallere, hayallerim de çok fazla benim... O kadar çok hayal kuruyorum ki anlatamam... Hepside masal gibi... Yalnız bunları gerçekleştirebiliyorum.!!! (Eğer sadece benle ilgili bir durumsa). Ama hayallerimin içine başka insanların girmesi ve ortaklaşa bir şeyler yapmamız söz konusu olduğu zaman bu durum farklılaşıyor, kimse hayallerime benim gösterdiğim özeni göstermiyor, ya çok komik buluyorlar yada çok büyük...Oysaki tüm hayaller aslında yaşamak istediklerimiz ve yaşamak istediklerimize gülmek kadar bana itici gelen bir düşünce yok. Kendimizi, isteklerimiz için değerli bulmazsak kim bize istediğimiz değeri verecek. Evet istekler olanaklarla sınırlı olabilir ama olanaklarımızı da yaratan biziz. Aslında kaynak biziz. Bilmediğimiz veya görmediğimiz şeylerin hayallerini kurmuyoruz, gördüklerimizi daha faklı bir şekilde genişleterek hayal şekline dönüştürüyoruz. Bu yüzden ben hayallerime sahip çıkmaya çalışıyorum ve sevdiğim insanlarında benim hayallerime saygı duymasını istiyorum....Hayallere de burada ara verelim...
Şimdilik bukadar....bu aralar beni meşgul eden bunlar... çözümlenecek her şey...ancak yara almadan kurtulmak tek isteğim...