Sabahleyin 6:45’de uyan, NTV haberleri dinlemek için TV kumandasında 5’e bas. Duş al, dişlerini fırçala, kahve makinasını aç (pazrtesileri hariç), mısır gevreğini sütle karıştır, tüm bunları başarmak ve otobüse yetişmek için saatini 7:20’ye kur (İstanbul’da artık trafik felaket olma durumundan çıktı ve felaket ötesi, rezalet gibi ön başlıkları aldı, bu yüzden 2 aydır, aracımı trafiğe sokup kendimi sinir stres sahibi yapmak istemediğim için sevgili İst.Belediyesinin araçlarını kullanıyorum) ve fırla. Ayaklarını sürükliye sürükliye durağa yürü, her sabah durakta aynı insanları gör. Gün başlıyor kolay gelsin...
İlk başlarda gözgöze geldiklerimle merhaba, günaydın anlamına gelen gülümsemeyi yapıyordum cevap alamayınca sonraları ondan da vazgeçtim. Ama hala daha, Şoföre günaydın ve inerken de iyi günler kelimelerini kullanıyorum. Birgün biliyorum “sizede iyi günler” diyecek...Azimliyim...
Gelelim Pazartesilerine tüm bu monotonluğun ağır yükü üzerine birde “Pazartesi Sendorumu” dedikleri şey biniyor. Bende araştırdım bu sendromun bilimsel açıklaması neymiş diye. En sonunda şuna karar verdim. Tempo değişikliği. Haftasonunun yoğun ve eğlenceli temposundan iş temposuna geçiş. Pazartesi günleri, sanki Cuma günü hiçbir iş yapmamışınız gibi bir sürü iş çıkar karşınıza, işler işleri türetir, birikirde birikir. Hele birde bunlara kötü haberler eklenince (mesela aylardır çalıştığınız , kabul gören , son değişiklikleri yapılan ve imza aşamasındaki projenizin iptal haberi ) daha bir çekilmez olur Pazartesileri. Uzmanlar diyor ki, sabah kahfaltınızda müzik dinleyin, gittiğiniz yolu değiştirin, öğle yemeğini sevdiğiniz dostlarınızla birlikte yiyin ve yavaş yavaş stresden uzaklaştırarak kendinizi iş temposuna sokun. Bence hikaye... Bir kere okul yıllarından beri hiç sevilmeyen bir gündür Pazartesi. Tatilde bile hissedersiniz Pazartesini. Bu kadar kötü üne sahip bir günü nasıl aklayabilirsiniz ki? Nasıl normal bir gün olarak kabul edebilirsiniz ki?
0 comments:
Post a Comment